Obecne Volvo FL zostało wprowadzone na rynek w połowie 2006 r. Gwiazdą owego debiutu była tyleż sama ciężarówka, co nagromadzone wokół niej usługi, ułatwiające życie nabywcy: finansowanie, ubezpieczenie i serwis. Zdaniem menedżera rozwoju modeli FL i FE Hampusa Janssona nabywcy lekkich i średnich ciężarówek nie interesują się samochodami. Uważa, że chcą tylko, "żeby kółka się kręciły".

Volvo FL zostało zatem ukształtowane jako narzędzie pracy, które samo w sobie nie jest ani dobre, ani złe. Ma być zwyczajnie skuteczne.

Kabina pochodzi z Renault Midlum. Dodano jej tylko charakterystyczny dla Volvo wlot powietrza i pionowe światła w zderzaku, takie jak w większych modelach ciężarówek tej marki. Wejście jest wygodne, nisko położone, a uchwyty pozwalają sprawnie zająć miejsce w środku.

Przeszklone prawe drzwi poprawiają widoczność, szczególnie w ruchu ulicznym i ciasnych miejscach. Tablica rozdzielcza ma ładny kształt, jest dobrze rozplanowana, a wstawka z jasnego tworzywa robi przyjemne wrażenie. Przynajmniej póki jej nie dotknąć. Plastiki są twarde, kierownica ma tylko regulację kątową, przydałaby się jeszcze regulacja na wysokość, szczególnie dla rosłego kierowcy. Na szczęście zawieszony pneumatycznie fotel ma wszechstronną regulację.

Tunel środkowy to śliz-gawka, z której wszystko spada. Lecz w zasięgu ręki znajdują się schowki na drobiazgi, a pod dachem spora, zagrodzona siatką półka. W testowanej dłuższej kabinie Komfort z tyłu umiejscowiona jest leżanka. Znacznie częściej przyda się pewnie śniadaniowy stolik między fotelami, z tyłu. Jest gdzie wstawić butelki, ale uchwyty na kubki słabo trzymają.

Samochód wyposażono w klimatyzację manualną. Dobra rzecz, ale pokrętło na tablicy rozdzielczej ma tylko cztery pozycje. Temperaturę trudno zatem precyzyjnie ustawić.

Silnik małego Volvo również nie powstaje w Szwecji. Tak jak do poprzedniego FL dostarcza go firma Deutz. Jest to sześciocylindrowy motor typu D7E z wałkiem rozrządu w głowicy i czterema zaworami na cylinder. Zasila go w paliwo szyna common rail. Zgodność z normą Euro 4 (oraz Euro 5 - od początku były oferowane obie odmiany) zawdzięcza układowi SCR, który wtryskuje AdBlue do układu wydechowego. Wersja o mocy 240 KM współpracuje z 6-biegową skrzynką ZF. Na życzenie dostępna jest 9-biegowa. Mechanizm różnicowy tylnego mostu standardowo wyposażony jest w blokadę.

Prowadzenie Volvo jest dość przyjemne. Tylko skrzynka wymaga małej rozgrzewki, zanim biegi zaczną gładko wchodzić. Uderza cisza panująca w kabinie. Było chyba nawet ciszej niż w testowanym niedawno przez nas MAN-ie TGL. Za to niemiecka ciężarówka przewyższa szwedzką obszernością kabiny. I nie chodzi tylko o to, że MAN miał szoferkę długą i wysoką, przeznaczoną na dalekie trasy. Kabina TGL ma bardziej prostopadłościenny kształt, jest szersza i ma więcej miejsca.

Obaj konkurenci mają resory z przodu i poduszki pneumatyczne z tyłu.

FL było wyposażone w izotermę firmy Igloocar. Volvo proponuje kompletne furgony CityPro oraz podwozia budowane fabrycznie pod konkretny rodzaj zabudowy: zamiatarkę, śmieciarkę czy platformę do transportu aut. Wszystko po to, aby klient nie łamał sobie głowy przy zamawianiu samochodu. W końcu to tylko narzędzie.

Dobrze wyciszona kabina. Wygodny fotel kierowcy. Przeszklone drzwi poprawiające widoczność. Stolik śniadaniowy i duża kieszeń przy nim.

Dość surowe wykończenie kabiny. Nieprecyzyjny mechanizm ustawiania klimatyzacji. Skrzynka biegów wymagająca rozgrzewki. Brak tempomatu.